Wbrew powszechnemu, pokutującemu na Zachodzie przekonaniu, Jigoro Kano (1860-1938) nie wymyślił nazwy ,,judo”. Już w XVIII wieku używano jej w szkole Jikishin jako synonim ,,ju jitsu”. Być może była używana jeszcze wcześniej.
Pełna, bardziej prawidłowa nazwa stylu Jigoro Kano to Kodokan Judo. Wymyślony przez niego styl łączył techniki zaczerpnięte z różnych źródeł (przede wszystkim Kito i Tenjin Shingo) i niewiele różnił się od tradycyjnych wzorców ju jitsu z okresu Edo (1603–1868). Warto podkreślić, że był to styl zupełnie różny od tego, co dziś można obejrzeć podczas treningów i zawodów judo.
Kodokan Judo to hybrydowy system oparty na ideach zaczerpniętych swobodnie z różnych tradycyjnych japońskich źródeł - począwszy od nazwy, poprzez ideę tradycyjnego budo jako rodzaju dyscypliny duchowej służącej samodoskonaleniu, a skończywszy chociażby na praktycznych aspektach ,,zasady ju” (elastyczność), którą Jigoro Kano nieco odmiennie zinterpretował. Analiza technik tego stylu prowadzi do wniosku, że wszystkie one pochodzą z dawnych szkół bujutsu i budo, z których Kano usunął elementy brutalne lub niebezpieczne. Jigoro Kano, w odróżnieniu od tradycyjnych systemów przeznaczonych do stosowania na polu walki, czy do samoobrony w sytuacjach, w których bez znaczenia było bezpieczeństwo agresora, kładł duży nacisk na bezpieczeństwo ćwiczących. Zmiany przez niego wprowadzone w technikach uczyniły z nich rodzaj gry, czy też aktywności sportowej, a następnie bardzo popularnej dyscypliny sportu.
Istotnym jego wkładem w techniki walki wręcz było wprowadzenie chwytu za ubranie podczas ich wykonywania, co miało zwiększyć ich bezpieczeństwo i racjonalność, a co w tradycyjnych systemach, z uwagi na ubiór i uzbrojenie walczących, było praktykowane bardzo sporadycznie.
Po śmierci Jigoro Kano, jego następcy położyli nacisk przede wszystkim na sportowy aspekt judo.